-Arabacı! dedi.
Rüzgârlı, kalın, geniş sırt ürpermişti.Ürpermişti ama yağmurlu ıslak kafasını çevirmemişti.
Kadın ikinci defa seslendi.Bir kafa homurdanır gibi döndüğü zaman kadın hayalde yaratılan şeylerin hakikatteki aykırılığıyla karşılaşmaların ahmaklığıyla mı susmuştu?
Şimdi güzel ve köylü bir çehre,on üç yaşında çocuk yüzü, ona soruyordu.
-Ablacığım ne oldu? Bir şey mi unuttunuz?
-Hamalın parasını vermeyi unuttuk da...
-Ziyanı yok abla, ben dönüşte kendisine veririm.
Arabacı yerinden inmiş, bir başka arabacı yerine gelmiş gibi, aynı sırt manzarası kadının gözlerinde yeniden peyda oldu.Ve kadın hayaline tekrar bir haydut çehresi mıhlayarak, kasabanın çamurlu, ıslak, ölü çarşılarını seyre daldı.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.