Mişatka ne zaman savaştan söz açarsa, Gregor'un içini bir utanç duygusu kaplıyordu: Çocuğun, ard niyetsiz, basit sorularına verecek cevap bulamıyordu. Kim bilir? Bu soruların cevaplarını kendi kendine bile veremediğinden belki de. Ne var ki, Mişatka'yı başından savmak hiç de kolay olmuyordu; çocuk babasının balığa çıkma tasarılarını dikkatle dinler gibi görünüyor, az sonra yeniden sormaya başlıyordu:
<Baba, savaşta hiç kimseyi öldürdün mü?>
<Rahat bırak beni, başımın belası!>
<Onları öldürürken korkuyor musun? Öldürüldükleri zaman kanları akıyor mu? Çok mu kan akıyor? Tavuğunkinden, koyununkinden daha mı çok?>
<Bırak bu konuşmaları dedim sana!>
Mişatka bir an susuyor, sonra düşünceli bir
tavırla devam ediyordu: <Geçenlerde dedemi koyun keserken gördüm. Korkmadım. Belki azıcık, ama aslında korktum sayılmaz.>
<Kov şunu başından!> diye öfkeyle seslenirdi Ilyiniçra. Bu da büyüyecek, başımıza yeni bir katil kesilecek. Tam bir eşkiya! Savaştan başka bir şey konuşmaz; konuşacak başka bir şey bilmez. Çocukların şu Tanrı'nın cezası savaştan söz ettikleri nerede görülmüş bakayım?...
Sayfa 287 - Engin YayıncılıkKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.