Peygamber Efendimiz (s.a.v.) nice görgüsüz ve câhil insanların kabaliklarına maruz kaldı. Fakat engin bir rahmet ve muhabbet ummânı olan gönlü bunlardan incinmek yerine onların kendine yazık etmesine üzüldü. Rabbi kendisinden râzı olduktan sonra, başına gelenlere aldırış etmedi. O'nun nazarında fânilerin medh ü senâları veya alay ve yermeleri değil, Rabbinin rızası mühimdi.
Sayfa 39Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.