Onun dünkü ebediliğinde şimdi fenaya giden, ölüme giden bir hal var. Yüzü ne kadar sarardı. Onda da ebediliğin ümitsizliğini, ızdırabın, yalnızlığın ezasını duyan bir düşünce var. Yalnızlık, bu o kadar acı.. Reha da şimdi yalnız, odasının karanığında uyuyor. Kim bilir, belki de derdini uyutuyor. Reha yalnız, Reha kimsesiz. Bu gecenin karanlığında yaralı bir kuş. Çırpınamıyor, uçamıyor. Fakat dün gece ne kadar neşeliydi. Bu neşedeki ümitsiz acı beni öldürüyor. Reha'nın ümidi yok, kimsesi yok. O söylerken sesi ne acı bir şikayetle titriyordu. Demek kalbinde şifa bulmaz bir yara var. Genç yüzüne, gülen gözlerine o ne acı bir sitemdi. Fakat o kalbindeki yara ne? Onu neden saklıyorsun Reha? Senin için insan gözüne aldığı şeyi niçin yapamasın? Benim ki senden istediğim bir şey yok. Dün gece acaba sen mesut muydun? İşte gülerken görüyorum. Mesut olabiliyorsun Reha... İnce billurlar gibi dağılarak kırılan gülüşmelerin beni ne kadar sevindiriyordu. Senin o gülerken sevincinden daldan dala sıçrayan kuşlar gibi koşan beyaz ince hayalini o gecenin içindeki Reha'ya ne kadar yakıştırıyordum. Sen o kadar samimi, o kadar temizken niçin böyle muzdaripsin Reha? Bu sana hiç yakışmıyor. Gözlerin karanlık bir bahtın yuvası gibi derinleşiyor. Gam ne acı şey, ne acı şey Reha.. İnsan düşüncesinden utanıyor. Yoksa onun için mi söylemiyorsun? Derdini bir sır gibi hep o kalbinde taşıyarak ölmek istiyorsun. Fakat hayır, bu olmayaca Reha.. Bu senin mazlum kararın.. Kendi kendine idam hükmü veren mahkumlar gibi yaşamak.. Bu hiç ama hiç olmayacak. Sen yaralı bir kuş değilsin, sende uçacaksın. Senin gibi bir kuş için yaşamak o kadar mı güç Reha? Niçin kendini isteyerek ümitsizliğe, ölüme bırakıyorsun? Senin yaran demek o kadar derin... Demek bütün dünya sana ızdırap, bütün bakışlar sana ızdırap veriyor!
Sayfa 30 - DERGAH
··
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.