Benim gibi masallara ve mitolojiye düşkün birisi için suratıma çarpan bi kitap oldu. Mutlu son, mutsuz son yok. Sadece son var ve bu kitapta gördüğüm kadariyla insan yine de mucizelere inanmak istiyor. Yani bu kadar yıkılmış bir kadın bile hala umut besleyerek kollarını aşka uzatıyorsa, demek ki bizler iflah olmaz umut besleyicileriyiz. Belki sonları acı oluyor, belki hayaller kumdan kaleler gibi yıkılıyor. Yine de içindeyken o yüce duygunun, tüm evren donmuş gibi olmuyor mu? Tüm sayfalar ruzgarda hızla dönmüyor mu ? Kalp , ben burdayım diye bağırmıyor mu ?
Ve kitaptan bi alıntı ile bitirmek istiyorum.
"Son erdem kırıntısını da , kanımdaki son kutsallik damlasını da atma zamanı gelmişti. Artık gerçeğin farkındaydım."
Iyi okumalar.