Eylül Ayı (2019) Hikaye Etkinliği (5-30 Eylül 2019)
O ADAM BENİM BABAM
Koruyamamıştım annemi. İçime dert olmuştu. Babamın o yüksek perdeden çıkan öfkeli sesini duyduğumda odamdaydım. Zaten her zaman yüksek çıkardı sesi. Günlük konuşmalarda bile sanki sesini duyuramayacaktı da biraz daha bağırarak konuşmalıydı. Kendine güveni olmadığı gibi gücünün yettiğine de gösterecek saygısı olmayan bir adamadı benim babam. Güçlünün karşısında susardı ancak. Yalan söyledikçe batan, battıkça yeni yalanlara sarılan, söylediği yalanlara önce kendi inanan bu adam benim babamdı. Ona sadece babam olduğu için katlanıyordum.
Oysa ben babamı sevilecek bir insan olduğu için sevmek isterdim. Onunla bulunduğumuz her ortam karanlık gelirdi. Yanımızda sevdiğim başkaları da olmalıydı o varken. O zaman sanki birisi ışıkları yakmış ve bir süreliğine de olsa karanlığı yırtmış oluyordu. Asıl derdi bir türlü ait olamadığı hayatla mı, barışmayı beceremediği kendisiyle mi yoksa bizimle miydi hiç çözemedim. Yıllar geçmesine rağmen bu soru hep yüreğimde bir ağırlık gibi asılı durur. Anneme veya bana hiç el kaldırmazdı. Buna rağmen ruhumuz onun vurduğu yerlerden kanayıp durdu. Aynı hataları tekrar tekrar yapmaktan bıkmayan biriydi o. Varmak istediği yere varamamış, olmak istediği insan olamamışların saldırgan haliyle yaşıyordu hep. Biz de daima bir haksızlıkla karşılaşacağını düşünüp gardını alarak yaşayan birinin ördüğü duvarlara toslayıp duruyorduk.
O akşam her zamankinden daha yüksekti sesi. İçeride hızlı hızlı hareket eden ayak seslerini duyuyordum. Bağırıyor, evin içinde deli gibi dolanıyor, bir an duruyor sonra yine tam duyamadığım o cümleleri tekrar ediyordu. Gidip ne oluyor diye bakmak istedim ama bu çok alışıldık bir sahneydi evimizde. Vazgeçtim ve kulaklıklarımı takıp ortalığa yaydığı öfkeyi müzikle susturmaya çalıştım. Bıkmıştım belki. Ne kadar süre geçti bilmem, bir şeylerin kırıldığını duydum. Yerimden fırlayıp salona koştuğum anda evin kapısı sertçe çarpıldı. Çıkıp gitmişti. Doğruca annemin yanına koştum. Orada ne göreceğimi, onu ne halde bulacağımı bilemez halde endişeyle içeri girdim. Annem kanepede öylece oturmuş sabit bakışlarla karşıya bakıyordu. Gördüğüm kadarıyla herhangi bir yarası yoktu. Yarası görünmeyen yerdeydi, iyi biliyordum. Sessizce yanına oturup başını omzuma çekip yasladım, saçlarını okşadım. Ağlamıyordu. Ama tükenmiş ve yorgun bir görüntüsü vardı. “Beni affet anne, seni koruyamadım.” dediğimde gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Bana dönüp yüzümü ellerinin arasına aldı. “ Biliyor musun, yaşadıklarımdan en zoru bu oldu işte. Sana böyle bir yük hissettirmiş olmak. Bunu sana yaşatmaya hakkımız yoktu. Asıl sen beni affet. İyiyim merak etme.” dedi. Orada ne kadar zaman öyle yan yana oturduk hatırlamıyorum. Sessizce ve konuşmadan birbirimizi iyileştiriyorduk sanki. Kalkıp ortalığı topladım. Kırık dökük hayatımızdan geriye kalanları topluyordum aslında.
Babamı affetmek yıllarımı aldı. Affetmekten ziyade yüreğimde hapsettiğim yerden çıkarıp özgür bıraktım onu. Ancak bunu yaptıktan sonra biraz huzur bulabildim. Sevgili annem, sen şimdi bu şehirde değilsin. Babamsa çok yakınlarda. Yine de başım ne zaman sıkışsa sana sarılıyorum, babama değil. Bir kez daha fark ettim ki mesafeler anlamsızmış. Esas olan yürekte olmakmış. Sana çok şey borçluyum. En çok da bu yüreksiz adamı sevme hakkımı elimden almadığın, bana seçme şansı tanıdığın için minnettarım. Bir de seçimlerimin bana ait olduğunu bilmenin verdiği güvenle yürümeyi öğrettiğin için…
··
20 görüntüleme
Elinize sağlık, kısa bir durum hikayesi olmuş genel olarak. Sarı yok metinde, hüzün ya da yeniden çıkış olarak mı gördnğüz sarıyı yoksa dikkat mi etmediniz bilmiyorum, ilk öykü denemeniz olduğu için etkinlikte tutuyorum hikayeyi. Dokunaklı bir yazı Semih'in dediği gibi. Teşekkürler katkınız için etkinliğe
Sarı deyince sonbahar, sonbahar deyince hüzün çağrıştırdı bana:)
Teşekkür ediyorum yorumunuza.
Bu yazıya tam olarak bir öykü diyebilir miyiz, bilemiyorum. O değerlendirmeyi öykü üstatlarımıza bırakmayı daha doğru buluyorum.
Benim değinmek istediğim konu ise farklı. Yazdıklarınız bayağı bir yüreğe dokunuyor. Bir an yazının gidişatından yüreğimi deşecek diye çok korktum; ama korktuğum başıma gelmedi. Bunun için de gerçekten mutlu oldum. Ayrıca, bana göre, kısacık bir yazı içerisinde çok fazla konuya girmiş veya en azından kenarından dokunmuşsunuz. Elinize sağlık. Bence yazmaya devam etmelisiniz.
Yorumunuz ve beğeniniz için teşekkürler. Aslında epey uzundu bu öykü denemem. Fırsat buldukça yazıyorum. Daha doğrusu yazmak için fırsatlar yaratıyorum. Yazdıkça ortaya daha okunmaya değer şeyler çıkacak umudu içindeyim:) Esen kalın 
Semih Doğan .
İlk kez bir hikayede babamı gördüm ve kendi hayatımdan bir kaç kesit,canım sıkıldı,gerçekle bir kez daha yüzleştim.Nasıl desem benim ertelediğim bir gerçeği birisi dile getirmiş gibi.!
Tebrik ederim müthiş bir yazı,bana hem acı,hem güzel şeyleri aynı anda hissettirdi,benim için gerçek olan bu öykü umarım sizin için sadece bir kurgudur.
Hoşçakalın
Yüreğinize bu şekilde dokunduğum için üzüldüm. Herşeyin daima gönlünüzce olmasını diliyorum. Beğendiğiniz için teşekkürler.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.