“İnsan hayatla dalga geçerek,kostüm giyerek yaşayamazdı.Çünkü kimileri sadece acıyı bilirdi,hiçbir işe yaramayan,hiçbir faydası olmayan,sadece acısın diye var olan o insafsız ve biçimsiz acıyı;kendilerini bu acıya gömer,kederlerinin,sadece onlara ait olan kederin hep daha derinine saplanırlardı,o sonsuz mecraya,o karanlık maden ocağına;sonunda tepelerine çökecek ve kurtulamayacakları o mağaraya.” . Bir anne,bir baba ve tek çocukları.Vajkay ailesi bu kadar..Vitrindeki kristaller gibi korunaklı ilişkileri.Her biri,bir diğerini kırmamak için ince buz üzerinde yürüyor. Anne uzun zamandır piyano çalmıyor, Baba bir zamanlar yedikleri içtikleri ayrı gitmeyen arkadaşlarıyla araya mesafe koyalı hayli oluyor, kızları nam-ı diğer Tarlakuşu kanatlarını yeni bir yuva için çırpmıyor,. içine doğduğu yuvaya kanat geriyor. Birbirlerinin gözlerinin içine bakıyorlar. Ve gün geliyor -ki hep gelir- kızları bir aile ziyareti için taşraya gidiyor. Bir haftalığına. Parmaklarınızla sayabileceğiniz günler. Ama üç kişilik mabediniz varsa, ikiye düştüğünüzde ne yapacağınızı şaşırırsınız. Anne ve Baba’ya Tarlakuşu gittiğinde olduğu gibi. Boşalıyor sanki evin içi,kendi içleri gibi. Oluklarından gerçek akıyor,bir hafta boyunca gerçekle yaşıyorlar. Ve Tarlakuşu dönüyor. Üçü de ne yapacağını biliyor artık. . Tarlakuşu’nu okurken (ki bir oturuşta,elimden bırakamadan) sıkça gülümsedim; acıyla,merakla hatta biraz da endişeyle.. ve çok sevdim.. . Dezso Kosztolanyi, sadece üç kişiyi anlatmıyor. 1899’dan haberler de veriyor. Dreyfus davası,komünizmin kapıya gelişi gibi..Dili sade ama görkemli bir sadelik bu.Son sayfaya değin ümitvar bir dil.. . Erdal Şalikoğlu’nun usta çevirisi, Aslı Sezer’in can alıcı kapak tasarımı ile ~

TarlakuşuDezso Kosztolanyi · Nebula Kitap · 201969 okunma

·

107 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.