Mevsimlerin durmadan şarkı söyleyip dans ettiği bir ormanın büyüsüyle harmanlanan bir kitap oldu ‘haberci’. Çalan şarkımız ise kuş seslerinin(kızıgerdan) o güzel cıvıltısı ve bir yandan da sonbaharın habercisi olan yaprakların üzerine serilmiş yatıyor iken, ansızın güneş vurdu yüzüme. Tam o esnada şu satırları okuyordum:
“Yüreğimin en derininden bir kuş yükseldi ve göğe doğru uçtu.
Yükseğe, daha yükseğe çıktı, büyüdü, daha büyüdü.
Önce bir kırlangıç gibiydi, sonra bir tarlakuşu oldu, sonra bir kartal, sonra bir ilkbahar bulutu kadar büyüdü ve sonra yıldızlı gökleri doldurdu.
Bir kuş yüreğimden göğe uçtu. Ve uçarken büyüdü. Ama hâlâ yüreğimden çıkmadı.”
Halil Cibran’nın yeri bir başka bende. Bu kitap yıllardır kitaplığımda oradan oraya taşındıkça geldi benimle, yeri geldi şehir değiştirdi. Bazı zamanlarda çantamda gezdi gitti ve geldi, ilk sayfası okundu ama tekrar kapandı ve kitaplığa terk edildi. Zamanı şimdiymiş, hikâyeleri hissedebileceğim zaman şimdiymiş. O sebeple bir solukta okudum. Belki de içinde bulunduğum tabiatın etkisiyle. 
Halil Cibran
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.