mahfî: Belki dümdüz bir hayatı, nefes nefese çıkacağımız dik bir yokuşa kendi ellerimizle çeviriyoruz. O yokuşu çıktığımızda ne gelmek istediğimiz yer orası ne de görmek istedigimiz kişi orada. Dönüp bakınca yokuş daha da dik görünüyor. İnecek derman yok, güç yok, zaman yok. Boşuna tüketmişiz onca zamanı ve çabayı. İnsan kendiyle verdiği savaşı kazanamıyor o yüzden. Ya kalbine yeniliyor ya da aklına. Aynı yolları hepimiz defalarca yürümedik mi? Yolun sonu çıkmaz olduğunu bildiğimiz halde, her çıkmaz sokağın, çıkmaz olduğunu anlamak için sonuna kadar yürümek zorunda bırakılmadık mı? Yolun sonuna geldiğinde ise istemediğin bir yerde istemediğin bir hayatı "tüketmek" kaldı hepimize geçmiş olsun demeyeceğim. Neyse ki yarın var; umutların en sevdiği gün...

Belki dümdüz bir hayatı, nefes nefese çıkacağımız dik bir yokuşa kendi ellerimizle çeviriyoruz. O yokuşu çıktığımızda ne gelmek istediğimiz yer orası ne de görmek istedigimiz kişi orada. Dönüp bakınca yokuş daha da dik görünüyor. İnecek derman yok, güç yok, zaman yok. Boşuna tüketmişiz onca zamanı ve çabayı. İnsan kendiyle verdiği savaşı kazanamıyor o yüzden. Ya kalbine yeniliyor ya da aklına. Aynı yolları hepimiz defalarca yürümedik mi? Yolun sonu çıkmaz olduğunu bildiğimiz halde, her çıkmaz sokağın, çıkmaz olduğunu anlamak için sonuna kadar yürümek zorunda bırakılmadık mı? Yolun sonuna geldiğinde ise istemediğin bir yerde istemediğin bir hayatı "tüketmek" kaldı hepimize geçmiş olsun demeyeceğim. Neyse ki yarın var; umutların en sevdiği gün...

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

mahfî