Hüseyin Rahmi Gürpınar ilginç kitap isimleriyle 1887 yılında çıkardığı Şık'tan bu yana dikkatimizi çeken, tuhaf mı tuhaf bir öykü ve roman yazarıdır. Annesi o daha 3 yaşındayken gerçek yurdumuza göçmüş, babası da yeniden evlendiği için onu anneannesinin yanına göndermiştir. Hanımlar içinde büyüdüğünden olsa gerek, oldukça ilginç bir hanım dünyası vardır. Büyüme evresinde şahit olduklarını ilerde roman ve öykülerinde kullanmış, hayatı boyunca da artık ne kadar tiksindiyse hiçbir evlilik yapmamıştır. Belki evlenmemesinin sebepleri bir romanında kendinden yola çıkarak oluşturduğu bir karakterin tuhaf eğilimlerinde de (yatağa bilerek idrar damlatmadan uyuyamamak) gizlidir, bilinmez. Sanırım örgü ördüğünü Gürpınar'ı okuyan birçok kişi biliyordur. Bütün hayatını gözlerden uzakta geçirmiş ve eserlerini yaşadığı ıssız bir köşkte kaleme almıştır. Bu köşkten bakalım bu kez ne ortaya çıkarmış? Tesadüf'te yalın bir dil kullanmış olsa da eski zamanların tozlu satırlarıyla dolu olduğu için bir parça okuması zordu, ben de akışına bırakarak okumayı denedim. Anlamı bütünden çıkardım, bu şekilde de gayet anlaşılır oldu. Roman eski kelimelerle dolu diye ürkmeyin, dil açısından okuması çok keyifli bir kitap. Oldukça espri dolu, ilk bölümlerde kahkaha atmamanız imkansız. Sayfa sayfa altını çizdiğim komik ifadeler vardı. *** Tesadüf'ün bana ne kattığını bilmiyorum ama hali hazırdaki düşüncelerimin katılaştığını söyleyebilirim. Bunun da sebebi, bu dünyanın matematiği ile ilgili. Rüzgar yaprakları kurutur, ufalanan yeşiller hüzünle renklerini toprağa bırakır. Yaprağı diri tutan güneştir, sevdalıyı yaşatan aşkıdır. İNSANI, İNSAN YAPAN İYİ AHLAKTIR. Ahlakın da iyisi var kötüsü var. Şimdi sevgileri kese kağıdı dayanıklılığında sevgililer, utanmadan birbirlerine bu kelimeleri harcarken -sevgili-, yüreğimiz rendelerde tel tel oluyor. Bu romanda da çirkefin, hakikatin, dolandırıcılığın, menfaatin, sevdanın, şehvetin, sadakatsizliğin bütün şiddetiyle sergilendiği, insanların bazı naneleri yerken hangi düşüncelerle hareket ettikleri; Gürpınar'ın zaman zaman güldüren kalemiyle gayet başarılı, karakterlerin hain eylemleriyleyse çokça sinirlendiren bir şekilde anlatılmış. Romanın konusu bir bakıcı ve teraneleri denebilir. Fakat bebek bakıcısı değil; büyücü, üfürükçü, sözde büyü çözücü. Sahtekarın tek derdi, insanların kanını emmek. Cahilliğin insanı getirdiği nokta okuru hayretten hayrete zıplatırken, bu sahtekarın insanın cebinden çıkarmadık bir canını bırakması birkaç aile çevresinde işlenmiş. Söyleyecek çok sözüm var, ama sözlerimi yutup, birçok erkekten de kadından da tiksindiğimi ve iyilerin bu dünyada yenilmeye mahkum olduğunu söylemekle yetiniyorum. Evet, çoğu kişi de yenilmeyi kabullenmediği için bu dünyadaki kötülüğü sanırım anlamış bulunuyoruz. Büyüler, hocalar, üfürükçülerle ilgili neredeyse yüzyıl geçmesine rağmen değişen bir şey olmadığını görmek ise epey düşündürdü. Metafiziksel konuları yok sayan biri değilim. Ama cahilliğin koyu karanlığında yapılan şeyleri, denize düşen yılana sarılır ile açıklamak da mümkün mü bilmiyorum. Kitapta insan neden aldatır, aldatmaya giden yoldaki taşlar nasıl döşenir, aldatmaya neden ihtiyaç duyulur, bağlanma masumiyet göstergesi midir, her şey ''Bir kereden bir şey olmaz!'' lanetiyle mi bağlıdır, her seçim bir kaybediş midir gibi birçok sorunun cevabını bulacağınız ve bulamayacağınız (her şeyi devletten beklemeyin) ve edebiyata kesinlikle doyacağınız bir kitap. Not: Papersense Yayınları'nın ciltli basımlarını görünce 2 kitabını edindim. 1 tane dahi olsa almanızı tavsiye ederim, eski ciltli kitaplar kadar güzel bir yapıda basılmış, hayran kalınası. Okuyacaklara keyifli okumalar dilerim.