Oblomovla beraber hayatımıza dahil olan deyim, oblomovluk. Ben de farkında olmadan bir süredir oblomovluk'un içinde dönüyormuşum. Bu dönemimde oblomov yattığı yerden hayatını sürdürürken ben de yattığım yerden onu okumaya devam ettim. Oblomov, hiçbir şey için enerji bulamayan, hayattan beklentisini kesmiş, zaman geçsin diye yaşayan daha doğrusu korkarak yaşayan kahramanımız İlya İlyiç'in ta kendisi. O da bir genç kız edasıyla onu bu hayattan kurtaracak beyaz gelinlikli prensesini bekliyormuş meğerse. Yani Olga'yı. Olga'yla birlikte hayattaki amacını da bulduğunu düşündü tabii. Ama unuttuğu şey hayatın asıl amacının hayatın ta kendisi olduğu. Ne yazık ki bir süre sonra Oblomov kendisinin Olga'nın gerçek aşkı olmadığına; Olga ise Oblomov'un bir gün onu eski bir hırkaya değişebileceğine inandı. Nitekim ikisi de haklıydı. Roman, Oblomov karakteriyle Rusların içinde bulunduğu rehaveti, yarı Alman Şltolz karakteriyle eşleştirilip eleştiriyor. Ve sonuç olarak bu harika klasik ortaya çıkıyor. Oblomov uzun süre başucu kitabım olarak kalacak sanıyorum.

Oblomovİvan Gonçarov · 200439,2bin okunma

·

97 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dideralsiz