Öncelikle, bir kadın olarak böyle yazarları tanıdıkça mutlu oluyorum. Neden mi? İşte nedenini anlamak için siz de okuyun derim. Hem isminden (kanayak: kadın, eksiketek) hem girişte bizi karşılayan o ilk hikayeden girmekte olduğumuz dünyanın aslında aşina olduğumuz o çok iyi bildiğimiz dünya olduğunu anlıyoruz. Peki zaten bildiğimiz şeyleri anlatıyorsa bizi sıkmaz mı? Büyülü gerçeklikle harmanlayıp, sıradışı isimler, sıradışı kahramanlar seçmişse yazar asla sıkmaz, hatta soluksuz okursun. Sanılmasın ki sadece “kadın”lık üzerine meseleler el alınmış, hikayeler aslında bir güce/iktidara karşı olma derdinde. Eh, bu coğrafyada da ne yazık ki bu meseleden en büyük payı alan “kadın”. Kurgular o kadar güzeldi ki, yazar gözlem gücünü muazzam bir şekilde yedirmiş hikayelere, dili, kahramanları, isim seçimleri, mekansızlığıyla bana gayet özgün geldi. “o bir ağaçtır ki cehennemin dibinde çıkar” özellikle bu hikaye beni çok etkiledi, eminim okurken hepimizin gözü önünde aynı kareler canlandı, ne acı.. Aslında hepsi tek tek incelendiğinde dolu dolu hikayeler, içlerinde burada hiç bahsetmediğim meseleler bile var ama bu sefer de sürpriz bozan olmayalım, sizler edinin ve okuyun ne demek istediğimi anlayacaksınız. Mesela bir hikayede seri katilliğe soyunan bir organ var, nasıllll ya ? :) Netice olarak kitap bittikten sonra rahatsız hissettim bence derdini geçirebilmiş ve bu bir başarıdır. Teşekkürler Gamze Arslan.

KanayakGamze Arslan · Can Yayınları · 2019662 okunma

·

148 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.