Poşeti doldur hadi!
Bu cümle çocukluğumu anlatırdı aslında. Fakir değil ama çok da zengin değildik.
Amcamın bir bakkalı içinde onlarca çikolatası..Benim ise çocuk yaşa yakışmayan gururum. İstediğini al dese dahi bakardım sadece raflara. Renk renk paketler kendini sunardi bana. Dedem gelir ve şuan 25 kuruşluk değeri dahi olmayan o dandik, ufak poşeti uzatırdı. Al poşeti doldur. İşte o zaman egomun esaretinde olan çocuk çıkardı ortaya. Cipsler çikolatalar.. sanki tüm market girecekmiş gibi içine.
Benim için çok büyüktü o poşet. Tüm çocukluğumu içine aldı. Kardeşimle paylaştığım her şey daha çok bereketlenirdi içinde.
Şimdi bakıyorum , yine karşıma çıkıyor o poşet. Ekmek ya da meyve , sebze alıyor içine.
Acaba değersizleşti mi çocukluğum??
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.