Mutlu bir Pazar gününden King Amca’ya hoşgeldiniz! Bu sefer ki hikayemiz diğerlerine nispeten daha yeni. Geçen yılın Şubat ayında ülkemizde yayımlanan bir eser. Kitabın konusunu biliyorsunuz. Arada vereceğimiz ufak Spoiler ile beraber şöyle başlayabiliriz. Andrew McGee üniversite öğrencisiyken Vicky ile KOBAY olarak katıldığı deneylerde tanışır. Aralarında bir birliktelik olur ve çocukları Charlie doğar. Charlie ile başka bir paragrafta ilgileneceğiz. Çocuğuyla beraber YEŞİL bir arabadan kaçtıkları sahneyle beraber kitap başlar. Diğer birkaç kitabına da bazı kelimelerle gönderme yaptığını da görüyoruz aynı zamanda. McGee’nin bir gücü de var. Beyinsel etkileme gücü. Geçmiş dönem deneylerin yapılışı Başkan Nixon dönemine rastlıyor. Yani buradan 1969-1974 dönemini değerlendirebiliriz. Nixon başkan olalı da 1 yıl geçtiğine göre 1970’de deneylere katılan bir üniversite öğrencisi ortalama 20 yaşında kabul edersek; kitabı da 2018’e göre değerlendirsek bile yanındaki çocuğu maksimum 15 kabul ettiğimizde 2003 yılına kadar 1970’de 20 yaşında olan birinin çocuğunun 53 yaşında BABA olduğunu düşünürsek burada King’in bir mantık hatası yaptığını düşünebiliriz. Tabi eğer olay günümüzde değil de geçmişte başlıyorsa bu zaman da King Amca gene hepimize ters köşe yapmış demektir. Biraz kitapta bizimkiler de dahil toplam 12 deneğe verilen LOX SİX ilacından ve bunun etkilerinden söz edelim. Bu ilaç insana verildiğinde kromozom dengesini değiştiriyor ve insanlara psişik bazı güçler veriyor. Mesela bizim Mcgee düşünceleri değiştirebilirken yanında bulunan çocuk-çocuğu nesnelerle oynayabiliyor ve ateş çıkarabiliyor. 12 kişiye verilen bu ilaçta 4 kişi (ikisi hemen ölüyor, biri gözlerini oyuyor diğeri de felç geçirerek) hasar görüyor. Kalan 8 kişiden 3 tanesi deneyden sonra sürekli gördükleri nedeniyle intihar ediyor. 5 kişi kalıyor. Bu sayı zamanla 3’e düşüyor. 2 tanesini biz zaten biliyoruz. Biri de deneyden sonra ortaya çıkan James Richardson. Bu kişininse güçleri zamanla azalmaya başlamış, sıradan bir hayat sürdüğü gözlemlenince 2 kişi yani sadece bizimkiler kalmıştı. Bu kitapla ilgili duyduğum bir diğer hissi de paylaşmak istiyorum. Kitapta 300’lere geldiğinizde ya da herhangi bir kitap olsun, hemen son sayfayı açıp ‘noldu ki ya’ düşüncesine kapılıyor musunuz? Son düzlüğe girdiğimde aşırı bunaldım ve çok sıkıldım. Son 100 sayfaya girmemden bahsediyorum. Çünkü buraya geldiğim 100 sayfa o kadar sıkıcı, o kadar yavaş, o kadar yavan ilerledi ki az kalsın kitabı bırakacaktım. O kadar hissizleştim diyebilirim. Çünkü kovalamaca erken bitti. Bitince de benim o heyecanım, o aksiyon beklentim kayboldu ve çok bozuldum. Gelelim finale. Beni tatmin etti mi dersiniz? Aslında bu değişir diyebilirim. Yani eğer final böyle olduktan sonra devamı gelmeyecekse o final kötü; yok eğer devamı gelecekse mükemmel bir final olmuş diyebilirim. Genel de finaller iki uçlu olmaz iyi ya da kötüdür ama King Amca yazınca böyle oluyor demek ki. Genel itibariyla güzeldi, gene tatmin oldum bir şekilde. Tavsiye ederim. Keyifli okumalar, iyi akşamlar dilerim..

TepkiStephen King · Altın Kitaplar · 20181,776 okunma

·

102 görüntüleme

Twice

@izotonigim ·

15 Ocak 2020 20:46

Lot six*

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.