İlk 2015 senesinde okuduğumu hatırladığım bu kitabın, Ekim başından beri kütüphanemden beni çağırdığını hissettiğimden beri benim için etkisi daha büyük... Artık hissettirdikleri daha derin...
Ortaokul lise zamanlarımda, fabl tarzı bir kitap okuyamayacağımı sanırdım, ama Serdar Özkan başka. Onun yazım dilini ve anlatımlarını seviyorum... Kafamda öyle derine inen ve beni karmaşaya sokan durumları netleştirdi ki, bunları sadece güllerin sorgulamalarıyla yaptı üstelik...
Kitap da diyor ki, Tanrı'nın vasıflarında kötülüğe dair bir şey yok. İkiliği oluşturan biz insan oğluyuz, kaybettiğimiz bir vasıfla beraber onu "mutsuzluk" diye adlandırıyoruz. İlk zıt durumda içimizde Tanrı'nın ışığını taşıdığımızı unutuyoruz, her birimiz onun parçasıyız ama biz zıtlıklarımızla ondan ayrılıp bir "ben" elde ediyoruz. Kötülüğü hissettiğinde, geri kalbine dön; Tanrı'nın evine...
Serdar Özkan'la tanışma kitabımdı, benim için o sebeple özel. 2015'de okuduğum tarih aralıklarını hatırlamıyorum, ama bu seferkinin tarihlerinin de derinliğinin de daha iyi farkındayım. İyi ki varsın Serdar Özkan... :)
