İlk psikolojik başyapıt olması itibariyle okunması gerektiğini düşünüyorum. Bir ayrılıktı, bir savruluştu sevgiliden, hayattan. Eylüldü ayrılığın adı. Suad'a hayatının bu çağı, ömrünün kadınlığının Eylül'ü gibi geldi.
Eylül! Öyle bir ay ki, geçen her güzel günü için ona minnettar olmak gerekir. Eylül, esef ve özlem ayıdır, içine birkaç günlük kış hücumundan acı düştüğü için, insan o güzel havaların, devamlı yazın artık geçtiğini anlayıp üzülür, özlem çeker... Kendi hayatı da böyle değil miydi? Son günlerin güzelliğinden sonra şimdi yine imkansızlığına, hüzün ve sıkıntıya düşmemiş miydi? Tıpkı şimdi düştüğü gibi, yaz da farkına varmadan, nasıl elindeki mutluluğu kaçırıp ilk kış hücumuyla kederleniyorsa, o da demin anlayıp eski gunlerin özlemini çekmemiş miydi? Hayata yeniden başlamak arzusu, bugün tekrar yaz olsun isteği gibi bir şey değil miydi? Bir yıldır onu harab eden kaygıların, acıların ne olduğunu artık iyi anlıyor, "işte benim Eylül'üm!" Diyordu...
