Esir Şehir üçlemesinin son kitabı olan Yol Ayrımı, bende karışık hisler bırakarak bitti. İlk iki kitabın başkarakteri Kamil Bey’le çok geç buluşuyoruz bu kitapta. Ha geldi ha gelecek derken 150 sayfa geçti ama Kamil Bey meydanda yok. Bolca yeni karakter var ama eskilerden söz edilmiyor bile. İlk kitaptan sonra Nedime, İhsan karakterleri yok oldu adeta. Yol Ayrımı’nda ise neredeyse hiç söz edilmiyor. Bölüm bölüm farklı karakterlerin hikayesine odaklanmış yazar bu kitapta. Ben en çok Selim Nuri’yi okurken zevk aldım. Sanki herkesin hayatında bir kez olsun rastlayacağı biri gibi geldi bana. Murat ve Şükran kitabın finalini neden onlarla yaptık bilmem ama son kısım vurucuydu. Kadir’in kaypaklıkları, Nermin Hanım’ın hiç bilmediğimiz, hep Kamil Bey tarafından gördüğümüz yaşamı, hayata dair tespitleri çok güzel anlatılmıştı. Nermin cephesinden bakınca Kamil Bey’in yaptıklarına hak vermek mümkün olmuyor. Üstadı eleştirmek haddime değil ama bu kitap eksik. Kitabın sonuna kadar baba kız buluşmasını bekledim. Hatta dahası hesaplaşma. Onca yılın hesabını sormadan anasını terk eden Ayşe. Sebep? Millici ruha sahip olması mı? İnsan psikolojisine ters bir durum bence. Velhasıl-ı kelam okudum ama çok da sevemedim ben bu kitabı, yer yer çok sıkıldım. Bırakmayı düşündüm ite kaka bitirebildim. Seriyi tamamladığım için mutluyum ama benim kafamdakinden farklı bir son olduğu için hayal kırıklığına uğradım. Onun dışında Kemal Tahir’in bu ülkeye, insanına dair yerinde tespitlerini okumak oldukça keyifliydi.

Yol AyrımıKemal Tahir · İthaki Yayınları · 20192,873 okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

H