Okuduğum ikinci Hasan Ali Toptaş kitabı. Dili sade ve etkileyici kullanmasına diyecek söz bulamıyorum.Kitap kısa kısa 5 öyküden oluşuyor.En sevdiğim öyküsü ‘Şeytan Uçurtması’ oldu. Toptaş'ın özgün sesi "tuhaflık" üzerine inşa edilmiş. Öykü ve romanlarında büyülü gerçekçiliğe açılan temalar, okurda bir tuhaflık hissi yaratıyor. Olayların akışındaki tuhaflıklarla bitmiyor iş, yine, postmodern estetikte örneklerini bolca gördüğümüz anlatının kesilmesi, eksik ve muğlak bırakılmasıyla da karşılaşıyoruz. Her şeyi bilen ve kendinden emin öznenin yerine kendi dahi hiçbir şeyi tam olarak bilmeyen insanların edebiyatı da böyle olacaktır kuşkusuz. Toptaş'ın eserlerinde bu durum genelde anlatıdaki eksiklikler ve suskunluklarla sağlanıyor. Kitabın son öyküsü "Şeytan Uçurtması" tam da böyle bir metin. Annesini köyde bırakıp üvey annesi ve kardeşiyle yaşayan bir çocuğun öyküsündeki çocuk anlatıcı sürekli olarak bir şeyleri bilememekle, anlam verememekle malul. Tam da burada insani öğe devreye girerek sezginin kapılarını açıyor. Anlatıdaki boşluklar ve hikayedeki tuhaflıkların çözümü insanın sezgisel bilişine bırakılmış.

Gecenin GecesiHasan Ali Toptaş · Everest Yayınları · 20172,222 okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ş