Son zamanlarda çocuklar arasında talep gören bir seri kitap var. Kitapların bir de çizgi filmi var. Kral Şakir’den bahsediyorum. “Çocukların bu kadar rağbetine sebep ne ola ki?” merakıyla tüm seriyi aldım. Ve okudum. Ve gördüm ki oldukça arabesk. Ve oldukça dağınık. Ve dağıtıcı. Tek maksatlarının eğlendirmek olduğunu düşünüyordum ki hiç de öyle olmadığını gördüm. Nerede? Serinin altıncı kitabı Dürümler Karışık’ta. Kahramanlarımızdan birisi büyükçe karpuz yetiştirmek için bahçesine karpuz çekirdeği ekiyor. Karpuzun yetişmesi için her bir şeyi yapıyor ama küresel ısınmadan dolayı yağmur konusuna çare bulamıyor. Kendisi bilimsel çareler ararken meseleye dostları el atıp ilkel (!) bir metoda başvurup Kızılderililer gibi (!) yağmur duasına çıkmışlar. Duruma daha bilimsel yöntemlerle çare bulmaya çalışan kahramanımız dostlarına, “Hop ne yapıyorsunuz!” demeye kalmadan yağmur yağmaya başlamasın mı? Hem de kovayla dökülür gibi sağanak sağanak. Bunun mantıklı bir açıklamasını bulmaya çalışan kahramanımız konuyu evrene bağlıyor. “Kesin seslerini duymuştur.” Kitabın bu kısmında çok eğlendim işte. “Haa canım, olmayan kulağıyla duymuştur evren seslerini!”
