“Ümit çok önemli, ve bunu bizden başka kim verebilir? Bence, doktor olmanın en zor yanı bu. Bazen benim bu işe uygun biri olduğumdan çok şüphe duyuyorum. Ölüm çok güçlü. Verdiğimiz tedaviler o kadar zayıf ki özellikle nörolojide. Tanrıya şükür, o alandaki işim hemen hemen bitti. Lokalizasyon konusundaki saplantıları o kadar tiksindirici ki. Bugün beyin kanserinin lokalizasyonu konusunda MeyerTe Westphal’in hasta görüş saatindeki tartışmalarını bir duysaydın, hem de hastanın burnunun dibinde “Ama,” dedi ve bir an durdu- “ben kim oluyorum da bunları söylüyorum? Daha altı ay önce nöropatoloji laboratuvarında çalışırken bir bebek beyni geldi diye havalara uçmuştum; böylece patolojinin tam yerleştiği yeri belirleyerek zafer kazanacaktım! Belki de hiçbir şey beğenmez oldum, ama lezyonun bulunduğu yer konusundaki tartışmalanmızın asıl gerçeğin görülmesini engellediği ne inancım giderek artıyor; gerçek şu: Hastalarımız ölüyor ve biz doktorlar aciz kalıyoruz.”