Oyun oynamanın çocuklar üzerindeki etkisinin ne kadar büyük olduğunu anlayınca insan, çocuklarla oyun oynama eylemini artırmak istiyor. Ki zaten yazarın amacı da bu. Çünkü büyükler sıkılır oyun oynamaktan fakat faydasını bilirse daha sabırlı olabilir. Oyunun iyileştirici gücünü öğrenmek adına kesinlikle okumanızı tavsiye ederim. Bitirmeden önce kitabın 3. Kısmındaki "Doğal afet ve terör" başlığı altında geçen bir yeri alıntı yapmak istiyorum: "11 Eylül'de New York'ta yaşanan terör saldırısından sonra bu trajik olaya tanık olan küçük çocukların anne babaları çocuklarının olaydan sonra uzunca bir süre eskisinden daha fazla öfke nöbeti geçirdiklerini bildirmişlerdi..."(sf. 147) Bu satırları okuduktan sonra şunu düşündüm. Demek 11 Eylül saldırısından sonra bazı çocuklarda davranış bozukluğu gözlemlenmiş. Hımm.. Peki ya Abd'nin ve diğerlerinin Suriye ve diğerlerine yaptıkları karşısında, oradaki çocuklara olanlar?.. Hani küçükken söylediğimiz bir söz vardı ya. "Seninki can da benimki patlıcan mı?" şeklinde.. Gerçekten insan bunu söylemeden edemiyor. Abd'deki çocuklar travma yaşayabilen hassas yapılı çocuklar da , Suriyedekiler her zorluğun (ana babasının kardeşlerinin ölümünün, bomba silah seslerinin vs vs ..) üstesinden gelebilecek olan küheylanlar mı?..

Oyun Oynama SanatıAletha J. Solter · Doğan Kitap · 20191,048 okunma

·

34 görüntüleme

Üzeyme Sungur

@Uzeymee ·

09 Aralık 2019 13:30

👏👏👏👏👏çok güzel bir noktaya temas etmişsiniz 👌

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ahizer / Ebru Kırılmaz