"Bana sunduğunuz süt dolu tas benim imtihanımdı,burada,yanınızda yerimin olmadığına dair bir işaretti,"ikimiz bir ruhuz ve ağzımıza kadar doluyuz"demekti bu,ben de bir gül koparıp yapraklarını bana verdiğiniz süt dolu tasın üstüne döktüm.Bu da şu demekti;"Ben de sizinle aynı yolda yürümeye geldim,"üstelik siz ikiniz bir ruh olmuş olsanız da,mutlaka birine daha yeriniz vardı,bunun için kendimi gül yapraklarına benzettim,gördüğünüz üzere bu yapraklar ağzına kadar su dolu olan tası taşırmadı,bilakis renklendirdi,rayiha verdi sütün duruluğuna."
İskender Pala'nın OD'unu okuyanlar ya da Yunus Emre'nin hayatını az çok bilenler de bilir ki bu hikaye aslında Yunus Emre'nindir.Yazar biraz üstünde oynayarak kendi hikayesine uydurmuş.Daha özgün bir hikaye beklerdim...
Sayfa 41
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.