Son zamanlarda okuduklarım içerisinde beni bu kadar etkilemiş, bu kadar o andaymışım, sanki ben de onlarla aynı hüznü paylaşıyormuşum gibi hissettiğim bir kitap olunca hakkında bir şeyler karalamak istedim. Yazayım ki belki başkalarının da okumasına vesile olurum ve aynı hisleri tadabilenler olarak çoğalırız. Çoğunuz bu kitabı filminden biliyorsunuzdur. 1980 darbesinde annesiyle hapishanede olması nedeniyle güneşi, yıldızları bilmeyen Barış’ın dilinden okuyoruz kitabı. Çok sevdiği İnci’nin tahliye edilmesiyle, Barış’ın ona yazdığı ama bir türlü İnci’ye ulaşamayan masum, içten bir o kadar da hüzünlü mektuplarla karşı karşıyayız. Çok şey anlatıyor bu mektuplar. O dönemin karanlığını ufacık bir çocuğun düşündüklerinden anlayabiliyoruz. ‘Sen Filiz’i tanımazsın. Sizin koğuşa yeni geldi. Kitap okuduğu için getirmişler. Hani kitap okumak güzeldi? Ben buradan çıkınca kitap okursam beni yine getirirler mi?’ Bu cümlenin, Barış’ın bu düşüncesinin suçu ne? Barış ne için orada? ‘Sen niye buradasın diye sordum Nevin’e. O da halkını sevdiği için buradaymış. Ben büyüyünce halkımı hiç sevmeyeceğim. Halkını sevenler hep kafese giriyor.’ Böyle düşündürtecek neler yaptınız? Barış o minnacık boyuyla bize çok güzel dersler veriyor hem gülümsetiyor bazen hem de içimize oturan büyücek laflar ediyor. Feride Çiçekoğlu, mektupları yazıya geçirdiğinde kaybolup gideceğini unutulacağını sanıyor, kendi böyle diyor yani. Neyse ki kitabın basımından 3 yıl sonra çekilen filmi bayağı ses getiriyor ve kitap unutulmazlar arasına girmeyi başarıyor. Bu karanlıkları bir daha yaşamamak dileğiyle. Edebiyatla kalın.

Uçurtmayı VurmasınlarFeride Çiçekoğlu · Can Yayınları · 202211,9bin okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

dr.ilisia