Yine "Kitap, İnsanı kitaplara götürür." düsturu üzerine ve İsmet Özel'in: "Mesela Türk musikisi milletin elinden alındı. Artık Müslüm Gürses'e muhtaç olmuş haldeyiz, ancak arabeske Türk musikisi denemez." sözleri neticesinde elime aldığım bir kitap.
Müzisyen değilim, müzik kültürü ve kulağı olan birisi olmayışıma rağmen Türk Müziği milli meselelerimizden olduğu için biraz fikir sahibi olmak için seçtiğim bir eser.
Cinuçen bey ömrü ağır hastalıklarla geçmiş sanatkâr ve Ud virtüözüdür. Samimiyeti, hoş asabiyeti, yeteneği ve sesiyle unutulmaması gerek bir sanatkârdır. Onu geçen kış soğuk Ankara günlerimde "Günaydınım Nar Çiçeğim" bestesiyle tanıdım. İyi ki de tanımışım.
Esere gelecek olursak:
Kitâbı açtığınızda gizli kahramanımız İsmail Kara ağabeyin de emeğiyle merhumun vefatından sonra "çeşitli dergi ve gazetelerde yayınlanan sempozyum, deneme ve hatıralarından oluşan, Dede Efendi ve sonrası büyük sanatçılarımız hakkında yazdığı kısa biyografi ve monografilerin de ilâve edildiği bir eserle karşılaşacaksınız." Kaliteli bir insanın ağzından Türk Müziğinin ne olduğunu, o müziğin başına neler geldiğini şaşırarak okuyacaksınız. Müziğin başına bunlar niçin geldi sorusuna sarih ve hakim cavap verebilme yetisine sahip olmasak bile, "müziğin toplumun gidişatında ve yönlendirilmesinde ciddi potansiyel olduğu kanısına varmak zor değil." Yoksa insanlar Türk Müziği ile neden uğraşsın! Bugün maruz kaldığımız müzik kültürü (kültür demek ne kadar doğru?) sizi de tedirgin edecektir.
Kitâbın bana göre tek olumsuz yanı çok fazla tekrara düşmesi. Bunun sebebi de yazarın sempozyum konuşmalarının bir araya gelmesiyle alâkalı. Yani Cinuçen bey burada oturup kitap yazmadığı için bu konuyu hoş görmek gerek diye düşünüyorum.
Bir başka hata ise, mesela, "Saadettin Kaynak öleli 30 yıl olmuş." gibi bir cümle. Bu cümle yazının yazıldığı tarihe ait bir cümle. Bu da Dergâh'ın dikkat edip düzeltmesi gereken bir konu. Önemli mi değil mi buna ben karar veremem ama Cinuçen bey gibi titiz ve hassas bir insan için -kanaatimce- bunların ihmâl edilmemesi hoş olur.
Son sözlerim olarak naçizane fikrim;
Bugün maruz kaldığımız müzik insanımızı ahlâki, ruhani ve vicdani olarak çıkmaza sürüklüyor. Oysa bizim müziğimiz insan hayatını kurtaran bir müziktir. (son cümlenin idrakini kendime saklıyorum)
Yazar da zamanında akıl ve ruh hastalarının tedavisinde Türk müziğinin terapi olarak kullanıldığından bahsediyor. Bugün sahip olduğumuz müzik ise alkol, Esrar gibi maddelere fiziksel ve ruhsal şiddet ve sapkınlığa meyilli hâle getiriyor.
Bu perspektiften bakarak Müziğimizi, Milli Mesele olarak gündeme getirmek ve gündemde tutmak. Ciddiye almak, Ehemmiyetini anlamak ve aktarmak konusunda mesuliyet sahibi olmalıyız.
Selam ve dua ile..
