...Ama girdiğimiz sokakta da ardı ardına yığılmıştı araçlar.Konuşmak için fırsat kollayan sürücü patladı: “Allah belasını versin...Demedim mi size...”
“Sıkmayın canınızı, nasıl olsa açılır...”
Keşke demeseymişim, başını çevirerek, sağ omuzunun üstünden geriye baktı. Ters ters konuşacak sandım. Yok, gözlerinde öfke yoktu, aksine takdir eder gibi bir hali vardı.
“Valla bravo, nasıl böyle sakin olabiliyorsunuz?” Evet, sesi de hayranlık doluydu. “Keşke sizin gibi olabilsem...”
Gerçekleri bilsen, yerinde olmak isteyeceğin en son kişi ben olurdum diye geçirdim içimden ama “Başka çare mi var,” dedim önümüzdeki arabaları göstererek. “Kızsak, öfkelensek, İnip herkese bağırıp çağırsak yol açılacak mı? Arabamız uçamayacağına göre sabırlı olmak lazım.”
Anlayışla başını sallayarak önüne döndü.
“Haklısınız beyefendi, sabırlı olmak lazım. Lazım da bu İstanbul trafiğinde olmuyor işte... Yol yok, altyapı yok, düzen yok. Hepsinden önemlisi insanlarda saygı yok... Altına araba çeken kendini bir şey sanıyor... Halbuki,affedersiniz bildiğiniz hıyar...”...
Sayfa 57 - Everest YayınlarıKitabı okudu
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.