O yapayalnız biridir.
Sadeliğe ve iyiliğe bezenmiş,
Doğanın kucağına oturmuş.
İlhamını resmetmekte.
Gecenin sessizliğine kalmış.
Ruhun inmesini beklemektedir.
O bir nakışçıdır, yüreğinin tohumlarını,
Şefkat bozkırlarına nakşeden ve insanlık onun bu ektiklerini,
Toplar, kendini geliştirmek için.
İşte bu o ozandır, yaşamında toplumun aldırış bile etmediği,
Ve ancak bu fani dünyaya veda edip,
Gökyüzündeki mihverine geri gittiğinde farkına varılan.
İşte bu o ozandır, insanlıktan,
Bir gülücük dışında hiç bir şey istemeyen.
İşte bu o ozandır, ruhu yükselen.
Gökyüzünü güzel deyişleriyle dolduran,
Yine de insanların sıcaklığını reddettikleri,
İnsanlar ne zamana kadar uykuda kalacaklar?
Ne zamana kadar anlık fırsatlardan yararlanarak?
Bir yerlere gelmiş kişileri yüceltip duracaklar?
Onların, ruh güzelliğini, barış ve aşkın işaretlerini,
Görmelerini sağlayan kişileri,
Ne zamana kadar göz ardı edecekler?
Ne zamana kadar insanlar ölülere değer verirken,
Yaşamlarını sefalet içinde sürdüren yaşayanları ,
Unutacaklar?
Hani o yanan bir mum gibi kendi kendini yiyip bitirirken,
Cahillerin yolunu aydınlatan, onları ışığın yoluna sokanları,
Ozan, sen bu yaşamın yaşamısın ve sen,
Onların şiddetine karşı çağlardan beri hep zaferle çıkmışsındır.
Ozan, bir gün yürekleri sen yönlendireceksin,
Ve işte bu yüzden krallığının sonu asla gelmeyecek.
Ozan, dikenli tacına iyi bak; onun içine gizlenmiş,
Açmakta olan defne dalından tacı fark edeceksin.
Halil CİBRAN
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.