okumaya, artık her şeyi bir kenara bırakarak okumaya başlamam sebep olan kitaptır bu... çehov, vanya dayıyı ilk okuduğum zamandan beri rus edebiyatında en özel kişilik oldu benim için. bundan 12 yıl önce hayatımda sarsıcı bir olay yaşamış ve kendimi psikolojik destek aldığım seanslar içerisinde bulmuştum. ağır ilaç tedavili bu süreç öyle sarsmıştı ki beni, ölümü kurguluyordum, nasıl? sorusuna cevabım bile vardı. üniversitenin ilk yılında beyazıtta sahaflardan geçip fakülteye hızla giderken tezgahta bu kitabı gördüm. neden bilmiyorum,elim kitaba gitti ve bunu alıyorum deyip parasını verip oradan uzaklaştım. tam beyazıt meydanının ortasında durup bunu neden aldım ki şimdi? diye sorgularken orada başladım okumaya... ama adamakılı okumaya. o gün bugündür de okumaktan asla vazgeçmedim. çünkü hayatın anlamı okumakta benim için. önce; ''Yaşayacağız, Vanya dayı. Önümüzde ne uzun günler, ne uzun geceler var daha. Kaderin bize layık gördüğü tüm güçlüklere sabırla göğüs gereceğiz. Şimdi olduğu gibi yaşlılığımızda da durup dinlenmeden çalışacağız. Günü, saati gelince de ölüme boyun eğeceğiz. İşte ancak orada, mezarlarımızda, ne acılar çektiğimizi, ne gözyaşları döktüğümüzü, nasıl zor bir yaşamımız olduğunu bir bir anlatacağız. Tanrı işte o zaman bize acıyacak.'' sözüyle altüst oldum diyebilirim o an. böylesine bir söz, böylesine bir büyü benim için çok ama çok önemliydi o an için. beklediğim bir şey de değildi birinden ya da bir yerden bunu okumak ya da duymak... umutlarımın bir daha yeşermemek üzere bittiği bir dönemden bahsediyorum. ve vanya dayı gerçek anlamda elimden tutan (ve umut vermeden tutan) tek gerçeğim oldu. altı üstü her tarafı çizili kitabım hala elimin altındadır. ve ardı ardına diziliyordu inciler; ''İnsan gerçekten yaşayamayınca, seraplarla avunur. Ne de olsa, tam bir hiçlikten iyidir.'' ''tanrı'ya şükür aklım yerinde, ama gel gör ki duygularım köreldi sanki.'' ... bir ara gözyaşlarıyla okumuştum diye itirafımı da araya sıkıştırayım. beni yeniden kendime getirdi. ve yeniden yarattı diyebilirim. eski ben insan ve toplum için kaygılanmayı, toplum için topluma rağmen mücadele etmeyi kendine felsefe edinmiş biriyken, kitapta yazıldığı gibi birine dönüştüm ve tüm derdim insandan çıkıp hayvanlar ve doğa oldu; (..) Yazgım beni yerden yere vurmaktan vazgeçmiyor hiç. Uzakta bir ışığım yok. İnsanları da sevmiyorum. Uzun süredir hiç kimseyi sevmiyorum.'' ''Kendisine verilen șeyi çoğaltması için mantıkla, yaratıcı güçle donatılmıștır insan, ama bugüne kadar hep yaratacağına yok etti. Ormanlar gitgide tükeniyor, ırmaklar kuruyor, av hayvanlarının kökü kurudu, iklim bozuldu, yeryüzü günden güne yoksullașıyor, çirkinleșiyor.'' ve final. o sıkıntılı dönemde bir gece rüyamda tanrı ve yanındaki 5 meleğiyle konuşmuştum. daha doğrusu ben konuşmak için ağzımı açmaya çalışmış ancak konuşamadan sadece dinlemiştim. ve kitapta o ana giden yolun her detayıyla tasfir edildiğini gördüğümde tamamen değişmiştim. ''bilir misiniz? karanlık gecede ormanda yürürken, uzakta bir ışığın parladığını gördüğünüzde, artık ne yorgunluğu, ne karanlıkları, ne de yüzünüze çarpan dalları hissedersiniz.'' okuyun diye tavsiye edeceğim ama böylesine bir etki bırakır mı onu bilmiyorum. edebi yönden de gayet iyidir sizin için, okuyun okutun.

Vanya DayıAnton Çehov · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20168,7bin okunma

··

100 görüntüleme

@mondisla ·

Ne harika bir yorum👏

@romeika ·

çok teşekkür ederim...

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.