Tarımla birlikte din doğar. Bir tohum ektiği andan itibaren, insan kendini bir bitkiyle kıyaslar. Kendini büyürken, çiçek açarken, meyve verirken görür. Ve kendini, ardında sıraları gelince serpilecek olan tohumlar bırakarak toprağa geri dönerken görür. Tohumlar onun torunlarıdır. Ama aynı zamanda, tüm yaprakları dökülmüş, neredeyse ölü olan ağaçların yeniden yeşillendiğini ve meyve verdiğini görerek kendisinin de bir gün tekrar doğacağını hayal eder. Ölümün kışının ardından neden başka bir hayat ve başka bir ölüm olmasın ki? Ve sonra, aklına başka bir soru gelir: sırasıyla büyüyen ve solan bütün doğanın ardında bir bahçıvan var mıdır acaba? Ah evet, tarım ölümlülerin düşüncesini değiştirir.
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.