Yıldızlar her zamanki yerindeydiler, ama ben yönümü bulamıyordum. Hepsi ışıldıyordu, bir kanıt gibi kesindiler. Ama ben şimdiden tozlanıp görünmez olmuştum. Gençlik hafiftir, saydamdır ve gülümser. Ben burada, ağır bir örtünün altına saklanmış gibi, yalnızca kötü rüyaların gelip sizi bulabileceği bir yerde; belki yaşlı kadının gözlerinde beliren o çukurlarda, belki porselen bibloların içinde, desenli halıların tam göbeğinde durup duracaktım. Yatağa oturup başımı ellerimin arasına aldım. Hiç kimseydim. Pessoa... Şiir kitabını çantamdan çıkarıp başucumdaki abajurun kısık ışığında okumaya başladım. Biliyordum, ışık yoksulsa yoksuldur her şey. Yoktur hiç kimse... ''Ah biz fakirler, neden ruhlarımızın bir elbisesi var?''
Sayfa 67Kitabı okudu
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.