Ve bitti...
Bunu bir zafer edasıyla yazıyorum, zîra beni en çok zorlayan kitaplardan birisi oldu. Özellikle ilk 50 sayfa...Anlamak için tekrar tekrar okumak durumunda kaldığım uzun cümleler, paragraflar arasında, çetrefilli ama kesinlikle buna değen bir yolculuktu...Her kitap az veya çok bir şeyler katar mutlaka, bu kitabı hiç düşünmeden ilk sıralara koyuyorum...
Hatırı sayılır derecede kitap okuyan birisi olarak neden anlamakta zorlandığıma ciddi takıldım ve bunun izahını şöyle yapabilirim:
Sanırım bu özel kadın (Virginia Wolf) , güzide noktalama işaretimiz 'nokta' ya pek sempati duymuyormuş. Yarım sayfayı bulan cümleler var. Kocaman bir paragraf bitiriyorsunuz ve bu tek başına bir cümle. Her nokta bize 1, 1-5 saniye soluk alma fırsatı verir ve bu sürede okuduğumuz cümleyi zihnimizde tekrar edip, özümseriz. Bu kitapta böyle bir lüksünüz yok. Haliyle dönüp tekrar tekrar okumanız gereken çokça uzun cümleler sizi sıkabilir.Ama betimlemeler o kadar kuvvetli ki, her dönüşte yeni muhteşemlikler keşfediyorsunuz.
İçeriğe gelirsek:
Sekiz çocuklu Ramsey ailesinin ve konuklarının yazlıkta geçen üç aylık zaman dilimi, tamamen iç dünyanın bir dışa vurumu olarak anlatılmış.
Bir eylem üzerine kurulu değil, küçük çocuk James in, deniz fenerine yapmak istediği ve asla gerçekleşmeyen bir yolculuk...Ta ki büyüyüp, artık onun için bir anlamı kalmayana kadar...
Sizi yoracak, hırpalayacak ve çokça düşünmeye sevk edecek bir eser. Bilinçaltının bu kadar ustalıkla dile getirildiği bir esere rastlamak çok güç.Kendimi şanslı adlediyorum...Ve tekrar hayran oldum bu güçlü kaleme...
Ve fark ettim ki: Birini sevmeye karar verdiğimizde, O nu hiç sahip olmadığı, sadece O nda olmasını istediğimiz özelliklerle donatıyoruz...O nu baştan yaratıyoruz bir nevi. Her olumsuzluğu masalsı bir şekilde açıklayabilecek kadar da şair, yazar oluveriyoruz...Sihirli bir değenek deymiş gibi. Peki ama nereye kadar?
Kitapta ki en sevdiğim cümleyle bitireyim izninizle:
"Size acıyla kapanan gözler bakmış..."
Mutlu kalın
