Gerçek zenciler gibi plantasyonda çalıştırılmadılarsa da, fırınlarda yakılmadılarsa da, hayvan muamelesi görmedilerse de, insanlık denen sorunlu ailenin gerçek zencilere reva gördüğü muameleden etkilenen ince ruhlu alkolikler, uyuşturucu bağımlıları, orospular, başarısız sanatkarlar, hırsızlar, hippiler, tembeller gibiler Beyaz Zenciler. Gerçek zencileri kardeşleri gibi görenler... Güvenli sosyal halkalarında normal ve steril hayatlar yaşayan büyük nüfusun aksine, dünyada yolunda gitmeyen işlerin, insanın insana zulmünün, insanın doğaya zulmünün çok daha fazla etkilediği, içleri burkulan, bununla baş edemeyen, üzülen, küsen, kaçan insanlar beyaz zenciler. "Ne yapsaydık? Tohumlarımızı saçıp zürriyetimizin peşine mi düşseydik? Durmadan tüketen kalabalığa yeni fertler mi ekleseydik? Tükenelim daha iyi." Diyor gibiler. Hayatlarına korkunun -din diyanet, devlet, cemiyet, kariyer, başarıya açlık- egemen olduğu sıradan insanların düzeni boğuyor onları. İllegal olanla içli dışlı oluşları onları beyaz zenci yapmıyor. Uyuşturucu, alkol, ölçüsüz seks bunlar sadece kırılmışlığın dekorları. İnsanların çok beyaz olduğu kuzey ülkelerinden birinde geçtiğinden olaylar, "Beyaz Zenciler" başlığına hayran kalmamak elde değil. Okuduğum bu ilk kitabıyla Ambjörnsen, çevrilen tüm kitaplarını alıp okuyacağım bir yazar oldu -teşekkürler Banu Gürsaler Syvertsen-. Otuz yaşıma beş kala okumuş olmaktan memnunum. Taze bir delikanlıyken yerine oturmayacak şeyler, anlamlandıramayacağım duygular, hepsi yerli yerinde gibi. Hüzünlü bir kitap bu. İnsanlığa karşı kırgın olanlara, hayat mizanseninde kendine dört başı mamur bir rol bulamayanlara ya da bulmak istemeyenlere, tutunmak istemeyenlere, cebi dolu, üstü başı maskesi şık değil, kafası güzel dolaşmak isteyenlere, üzgünlere yazılmış sanki. "Kendime uygun bir çevre içindeydim. Herkesin benim kaderime ve hayatıma ne kadar kayıtsız kaldığını biliyor, işte bu kayıtsızlıkta sessiz bir dayanışma buluyordum. Omuzlara vurulup, el sıkışılarak, bayrak sallanarak ifade edilen bir dayanışma değildi bu. Hayır, sosyal hizmetlerin müşterileri arasındaki dayanışmanın ilkesi, başkasını sefilliğiyle bir başına bırakmak diye özetlenebilir." Sevgiler.

Beyaz ZencilerIngvar Ambjörnsen · Ayrıntı Yayınları · 20161,009 okunma

··

233 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.