İnsan için ancak çalıştığı vardır. (Necm, 53/39)
Dört mum yavaşça yanıyordu, ortam çok sessizdi, konuşmaları duyuluyordu. İlki konuştu "ben BARIŞ'ım, hiç kimse benim yanık kalmamı sağlamaya çalışmıyor. İnanıyorum ki söneceğim" dedikten sonra alevi azaldı ve söndü. İkincisi konuştu: "Ben İNANÇ'ım neredeysa artık beni kimse gerekli görmüyor, o nedenle daha fazla yanık kalmama gerek yok." Konuşmasını bitirdi ve söndü. Üçüncü mum da: Ben SEVGİ'yim, yanık kalmak için gücüm yok, insanlar beni bir kenara bıraktılar ve önemimi anlamadılar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular" dedi ve o da söndü. Ansızın bir çocuk odaya girdi ve üçü mumun yanmadığını gördü. "Neden yanmıyorsunuz, sizin sonuna kadar yanmanız gerekir" dedi ve ağlamaya başladı. Dördüncü mum çocuğa döndü ve: "Korkma, ben hâlâ yanıyorum, diğer mumları da yeniden yakabiliriz. Benim adım UMUT" dedi. Çocuk parlayan gözlerle umut mumunu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı."
Sayfa 93Kitabı okudu
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.