Artık hiçbir polisin beni dışarı atamayacağı daireme geri döndüm. Evde kimse yoktu ve sonunda özgürce ağlayabildim.
Henüz otuz yedi yaşında, gücünün ve yeteneğinin zirvesindeyken, Lubyanka'nın mahzenlerinde telef olan kocam için, yetim olarak büyüyen, halk düşmanlarının çocukları diye damgalanmış çocuklarım için, keder içinde ölen ailem için, kamplarda işkence gören Nikolay için ve itibarını geri kazanacak kadar yaşamayıp Kolima'nın donmuş toprakları altında yatmakta olan bütün arkadaşlarım için ağlayabildim.
Sayfa 516 - arkadaş - 2008Kitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.