“ Zaten dünyanın en mutlu insanları , bir şeyi bedava elde edip onun Tanrı’nın bir lütfu olduğunu düşündükçe kendinden geçen yoksullar değil midir ? ” Syf. 100 . Kitapta beni en etkileyen cümle !
Betimlemelerin ve anlatımın güzelliği karşısında şaşırıyorsunuz. Okurken her sayfa film sahnesi gibi gözünüzde canlanıyor. Sarı ceket , yırtık ayakkabılar , meydana gelen polis arabası ... her şey gözününüz önünce canlanıyor. Stefan Zweig yine kısa bir zaman diliminde tutkuyla okuyabileceğimiz şahane bir eser bırakmış bizlere ...
