Beklemenin ne derece alışkanlığa dönüşebileceğine şahitlik ettiğimiz bu kitap, hayatlarımızı ne kadar da ertelediğimizi adeta bir tokat gibi yüzümüze vuruyor. Drogo önceleri görev aşkıyla belki bir kurtuluş olarak gördüğü o kaleye kendini öyle bir alıştırdı ki tıpkı bizlerin konfor alanlarımıza bağımlı olduğumuz gerçeği gibiydi. Bizlerin de dışardan hayatlarımıza etki edecek mucizeleri beklemesi ancak o mucize gelene kadar ‘hele biraz daha bekleyeyim de beklediğime değsin’ cümleleri belki de kendimizi kandırmanın masum yoluydu. Ancak her günün bir önceki günün aynı olmasından başka bir şeyin olmadığı gerçeğini bir an evvel farkedip zararın neresinden dönersem kardır bilincini kendimize düstur edinme zamanımızın geldiğini gösteriyor. Sevgili Drogo; biliyorum beklemelerin en asilini sen yaptın belki bu konuda saygımız sonsuz ama sence de başka bir yaşam olamaz mıydı? Hayatımızı uğruna feda edeceğimiz tek yol bu muydu ? İçimdeki Drogo’ya söz hakkı tanıdığın için sana teşekkür ederim. Belki onun için beklemekten daha anlamlı bir hayat vardır. Bunu onunla konuşmam gerekiyor.

Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,2bin okunma

··

17 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kördüğüm