Okuduğum ilk Tezer Özlü kitabı. Başlarda kısa kısa cümlelerle sadece bir durum tasviri gibiydi. Fakat ilerledikçe anlatımına, anlatımındaki yakınlığa/yalınlığa, yazarken ki açık sözlülüğüne kaptırdım kendimi. Başlarda azıcık sürünse de kısacık kitap elimde sonlara doğru az daha uzun olsaymış dedim. Bir yerde dikkatimi çekmişti; Tezer Özlü okumaya ilk bu kitaptan başlamayın diye görmüştüm, inadına bundan başlayasım geldi. Zaten hayatta yaptığımız çoğu şey inadına değil mi? İyi ki de başlamışım diyebilirim. Kitabın bende karşılığı açık sözlülük ve samimiyet oldu diyebilirim. Yoksa bilinçakışını kullanışı, olaylar arasındaki geçişlerin muğlaklığı çok da hoşuma gitti diyemem.
