Anonim bir İngiliz öğretmenin 1680 tarihli Treatise of stops, Points or Pauses'da önerdiği gibi, nokta "mükemmel anlamın ve mükemmel bir cümlenin belirtisidir." Bir zamanlar noktalama işaretleri yokken ... ve en başta cümlede hüküm sahibi nokta yokken ... nokta varken ama anlatımda başlangıca ve bitişe, ve dahi ikisi arasındaki kesintisiz akışa ve kesin bir hükme işaret etmiyorken ... Beşinci yüzyıl başlarında, Kitab-ı Mukaddes çevirmeni Aziz Hieronymus, her anlam birliğinin, sanki yeni bir paragraf başlıyormuş gibi, sayfa kenarındaki boşluğa çıkıntı yapan bir harfle işaret edildiği ve "per cola et commata" diye bilinen bir sistem buldu. Üç yüzyıl sonra nokta yani punctus hem cümle içindeki bir duraklamayı, hem de bir cümlenin sonunu belirtmek için kullanıldı. Noktalar her ne kadar suskun olsalar da ... Sükut bir çekirdek halinde noktada dürülmüş olsa da ... nokta varlığın ve anlatımın mebdei ve meadı olsa da ... tek boyutun sonsuz açılımı küçücük bir nokta ile gerçekleşip, varlığa inen felç yine bir nokta üzerinden gelse de ... hep üç noktadır yazacaklarımın sonu. üç noktanın söylediği ve söyleyeceği çok şey vardır ...

Okumalar OkumasıAlberto Manguel · Yapı Kredi Yayınları · 201499 okunma

··

215 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.