Bu nasıl muazzam bir kitap anlatamam. Ferîdüddin Attâr’ın bu İlâhînâmesi Mevlana’nın Mesnevinisini yazarken en çok istifade ettiği kaynaklardan birisidir diye tarif edilir. Feriduddin’in Allah aşkına diyecek yok, eserde bunu hissederek anladım. Dertsiz bir gönüle, gönlündeki derdini nakşeyledi. Tüylerimi diken diken eden, kanımı donduran, çok tesirli hikayeleri var. İlahi aşkı, aşıkların hallerini, Allah dostluğunu, dünyanın geçiciliğini, faniliğini, heva heves ve makam mevki duşkunluğu ve bu gibi konuları hikaye etmekte. Kelimeleri okadar tesirli ki, gerçekten yaşarak yazmış. Bu orijinali olan Farsça’dan Türkçeye bir ceviri olduğu halde bukadar tesirli ise, birde bu zat’tan bu kelimeleri hikayeleri bizzat dinlemek ne kadar tesirlidir! Ve şaşılacak şey doğrusu, Kitabın sonundaki Hatime bölümünde kendisi de bunu belirtmekte: “Kıyamette güneş bile kararır da bu ölümsüz mısralar yine tüm parlaklığıyla durur.” Evet nerdeyse 800 senelik eser olmasına rağmen, halen tüm parlaklığıyla parlamakta! Feriduddin bunu nasıl iddia edebilmiş, bunu iddia etmek kolay iş değildir. Keramet gibi bir durum olsa gerek! Ve devamında: “..Öyle ki cennetteki güzel huriler aşk nağmeleriyle her gün bu misraları okurlar. Şiirim baştanbaşa eksik sıfatlardan münezzeh olan Hakk'ın tevhididir, o hâl de bunların cennette okunmasına şaşılır mı?”

İlahinameFeridüddin Attar · Kapı Yayınları · 2019274 okunma

··

297 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve Acar