Bazen, bazı yazarlar sığınağınız olur.Salâh Birsel de benim bu tür yazarlarımdan biri.Yıllar içinde dağınık dağınık okudum kitaplarını, okuduklarımın yanında okumadıklarım çoğunlukta.Ne güzel! ️ Hacivat Günlüğü'nü ilk kez 1996 yılının ekim ayında okumuşum.O yıllarda edebiyat dünyasına bu kadar hâkim değildim.Şimdi daha iyi algıladım pek çok tesbitini. Hacivat Günlüğü, Salâh Birsel'in 1949-1956 yılları arasındaki ( Hacivat Yılları) ve 1972-1975 yılları arasındaki ( Kuşları Örtünmek) günlüklerinden oluşuyor.1956 yılından 1972'ye atlamış.Arada on altı yıllık bir boşluk var.Günlük boyunca şunu sorgulamış.Edebiyat dışı, yayımlanma kaygısı olmaksızın bir günlük tutmak mümkün mü? Gördüğüm kadarıyla, Salâh Birsel açısından mümkün olmamış.Çok büyük bir keyifle okudum Hacivat Günlüğü'nü.Bakın neyi yakın buldum kendime.️ Diyor ki Salâh Birsel: " Yaşlılığın kendine özgü düşünceleri vardır. İnsan, dünyadaki serüveninin sonuna doğru birtakım yazarlardan uzaklaşıyor, kapılarını, pencerelerini onlara sımsıkı kapıyor.Gençlikte hepimiz çala kitap okuruz.Ne var, yaşımız ilerleyip de vaktin darlığı kendini belli edince artık ıvırzıvır kitapları bir yana itmek, sadece bizi coşturan kitaplara dönmek isteriz.Bu arada yine entipüften yazarlara paçamızı kaptırdığımız olur ama, onlardan şıpınişi kurtulmayı da biliriz. Diyeceğim, yıllar insanın beğenisini de törpüler. Eskiden bizi hemen sarıveren kitaplar zamanla gözümüzden düşer.Kimi kitaplardan bir de bu nedenle kaçarız. Klasik yapıt dediğimiz şey de bu dalgalanmalara, bu elementlere karşı koyan kitaptır. Bir de şu söylenebilir:Her yazar eninde sonunda kendini klasik bir yazar olarak görür." syf 148 Salâh Birsel okuyun derim.

Hacivat GünlüğüSalâh Birsel · Sel Yayıncılık · 201832 okunma

·

22 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.