Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol

Gönderi

Bizler...
Bizler... Bu ormanda nereye gittigini, karanlık ve kimsesiz bir alan da huzurun, güvenligin nerede olduğunu bilmeyen, ancak onu arayan adamlar. Ciplak ayaklı, soğuktan her tarafı buz baglamış, her şeyini kaybetmiş ve belirsiz karanlıkta hayatının bir saniye sonrasının bile nasıl olacağını düşünemeyen bizler. Ketik ormanı bile bize koynunu açmyordu. Ketik ormanı bizim kadar Ermeniye de koynunu açmıştı. Ve biz her an herhangi bir ağacın, herhangi bir patikanın kenarından çıkacak olan o eli silahlı, sakallı, köpek gibi gözleri olan Ermeni'den kaçıyorduk. Neyi kaçırdığımızi, kaçarak ne kazandığımızı bilmeden... Belki canımızı kurtarmak için kaçıyorduk. Ancak insanın cani, insanın hayatı var olduğu yer değil mi? Ormanın ortasın- da her taraftan başımıza yağan mermi yağmurunun altında, yanı başımda en çok sevdiğim insanlar öldüğü sırada ben geri dönmek, o küçük odada barış öyküleri okumak istiyordum. Ben evimden bu şekilde, ben kendi yuvamdan bu şekilde çıkmak istemiyordum.
Sayfa 114 - CiniusKitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.