Böylece yok varlık olarak, başkalarının aklının bir ürettiği ve peşine düştüğü olarak yaşamaya başlarım. Başkalarının aklında yaşamaya başlayanlar yara almaz olur, alsalar da zor ölürler. Ben bu yoklukta çoğalıyorum ve bundan fena korkuyorum. Çünkü ben biliyorum, gerçek ben'le varlık'ın içine dolmak üzere aradığı ben arasında ne büyük aşılamaz doldurulamaz kapatılamaz üstesinden gelinemez bir boşluk, sanki bir uçurum, geniş bir geçişsizlik var. Karşı taraf giderek görünmez oluyor. Kendi yokluğuma bakarak ürperiyorum. Kendim düşüncesini boş her yere bölerek kendimi çoğaltıyor ya da bana bunun yapılmasına rıza gösteriyor ve bu yoldan kendimi ele geçmez görünmez görülmez kılıyorum; öte yandan böyle çoğaldıkça benliğimden uzaklaşıyorum. Ben böyle böyle boşaldıkça bu boşluğa beni arayan, beni isteyen herkes kafasında istediklerinden ibaret bir ben, bir yapma şey koyuyor, benim yerime artık o kendi istediği şeyi ister oluyor. Sanki yokluğumla çoğaldıkça içim boşalıyor, yok oluyorum.
Sayfa 24 - MetisKitabı okudu
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.