Yoksulluk muhtaç olmaksa eğer, o an dedim ki kendi kendime; hepimiz sonsuz yoksuluz. Hiçlikten başka elimizde bir şey dahi kaldıysa yoksul değiliz...
Her bir hikaye dünyanın kalbimize dar gelişinin acılı bir söyleviydi. Hikayeler bu dünyaya sığmıyordu. Varlıklı da olsak, yoksul da olsak istiyorduk. En iyisini. Hiç bitmeyeni. Dünyanın ötesini, acı çekmemeyi, kalbimizde dingin bir huzuru, hastalanmamayı, hep sevilmeyi, değer görmeyi, terk edilmemeyi...
Dünya bizi terk ediyordu oysa. Biz de onu. O elimizden düşerken biz de düşüyorduk. Yoksulduk, sonsuz yoksul.