Maşüş isimli öyküden
"... Aslında hepimiz birer hırsızız. çocukken bir şey çaldığımızda ebeveynlerimiz bize kızmış gibi yaparlar. ama sonra kendi çocuklukları gelir akıllarına ve hepsi de hayatlarında en az bir defa çaldıkları için bize kızamazlar. çocukluğun masum bir suçudur ufak tefek hırsızlıklar, ama iş yetişkinliğe gelince en büyük suç oluverir çalmak. oysa çalmak bir içgüdüdür ve biz bu içgüdümüzü bastırabilmek için roman kahramanı olan hırsızlara yönlendiririz sevgimizi. bunun en güzel örneğini az önce siz verdiniz."
"Nasıl?"
"Bernie Rhodenbar örneğiyle. ve size en sevdiğiniz roman türünü sorsam, polisiye dersiniz. siz inkar etmeye kalkışsanız da raflarınızdan anlaşılıyor zaten. nitekim dünyanın en güçlü kalemleri bile polisiyeyi okuyor. onlar polisiyeyle hayal güçlerini besliyorlar. geri kalanlar, yani okuyucular kendi yapamadıklarını kitaplarda buluyorlar. yani öldürmek içgüdüsünün yansımasını. polisiye bu yüzden bu kadar çok sevilen bir tür, insanlığın karanlık tarafı olduğu için.
Sayfa 13 - KDYKitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.