Ben ne okudum böyle.. Sputnik Sevgilim Murakami’nin ilerleyişini gördüğüm, kitapta onun yansımalarını açıkça hissettiğim bir kitap oldu. Kendisinden okuduğum 10. kitap olduğundan ötürü artık üslubunu, olay örgüsünü az çok benimsemiş durumdayım. Sputnik Sevgilim’de Sumire, Myu ve anlatıcı rolündeki erkek karakterimize “yol arkadaşı” (Sputnik Rusça’da yol arkadaşı demekmiş) oluyoruz. Roma’ya, hatta küçük bir Yunan adasına bile yolculuk yapıyoruz. Sumire’nin yazar olma çabasını ve bunun ardından bir dizi gelişen olayları, Myu’nun öylece ortaya çıkıp kitabın seyrini baştan sona değiştirmesi, anlatıcı erkek karakterimizin kitap boyunca duygularının silik kalması ve bir türlü kendini tam anlamıyla açamamış olması. Her şey bir rüya gibiydi. Murakami’ye özgü sonla bitti elbette kitap fakat sonu beni tatmin etti. Murakami’ye böyle yakın olduğum, hatta sarılıyormuş gibi hissettiğim bir eser oldu benim için. Küçük bir Yunan adası dendiğinde artık aklıma hep Sumire gelecek, ve hatta onun aniden “duman” gibi kaybolan kedisi.
