Hayatımda okuduğum en güzel kitaplardan biriydi. Kitabı okurken elimdeki kalemle satırları çizmekten kağıt yırtılacak boyuta geldi. Ufkumu adeta bir zirveye çıkardı. 1950’lerin Welton Akademisi’ne adeta ben de girdim. O sıralarda adeta ben de oturdum. Okula yeni gelen edebiyat öğretmeni Mr.Keating’in derslerinde bizzat ben eğitim gördüm. Onun derslerinde ben de edebiyatı sevdim, kendi fikirlerime sahip çıkmayı öğrendim. Todd’dan istediği yüksek narada ben de bağırdım. Zamanı geldi masama çıkıp bağırarak şiir okudum. Ölü Ozanlar Derneği’ni yaşatmaya çalışan gençler ile ben de o mağaraya koştum ve şiir okudum. Knox etkilendiği kızı etkilemeye çalışırken ona tavsiye verdim ve adeta romantik bir adam oldum. Neil tiyatro oyununu oynarken en çok ben alkışladım ve destek çıktım. Babasına kendindeki tiyatro sevgisini göstermeye çalışırken onu dinlemeyen ve zorla doktor olmasını isteyen babasına yarım saat küfür ettim. Ve en kötüsü bu zorlamaya dayanamayan Neil intihar ettiğinde orada ben de öldüm. Adeta Mr.Keating’e atılan suçu önlemeye çalışan Nuwanda’ya dönüştüm. Mr.Keating okuldan ayrılırken o sıraya ben de çıkıp “O captain, my captain!” dedim. Kitabı okuyun ve okutturun. Anı yaşayın! “Eğer biz gölgeler haddimizi aşmışsak, her şeyin tatlıya bağlandığını düşünün. aslında bu görüntüler oluşurken siz kazara burada bulundunuz.”

Ölü Ozanlar DerneğiN. H. Kleinbaum · Nokta Yayınları · 200326,2bin okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Arda