Henüz 45. sayfadayım ancak yazmam gerekti. Kitap bittiğinde de ekleme yapamam muhtemel. Bir daha bu kadar hissedebilir miyim bilmiyorum, o yüzden müsaadenizle… Ben Necip Fazıl Kısakürek’i seviyorum. İdeolojisinden, siyasi kelamlarından, dini görüşünden değil bu sevgim. Geçmişini hiç sorgulama ihtiyacı da hissetmedim. Bir tek vasiyetini çok kere okuyup, dolabıma ayrıca koydum. Ben cümlelerindeki heybeti, ciddiyeti ve vakarı seviyorum. Hatta kitapçıda rafları gezerken gördüğümde neden bilmem kitaplarına gelince, dik durup saygıyla ve değişik bir mahcubiyetle adımlarımı sessize alıyorum. Hani uyku mahmurluğuyla bakınırsın boş boş öylesine en büyük sınava ramak kala, NKF cümleleri benim için o an başıma dökülen soğuk su… Gururlu ama gecelerdir uykusuz bir ordu komutanının tavizsiz ’’hazır ol’’ komutu gibi. Tembeller cehenneminde öldürürken saatlerimi; zihnimi, nefsimi sarsıp titreten, bazen ölmüş fikir hayatımdaki nabız yoklaması misal… Beni bana getiren… Amaçsız ruhuma bazen, olması gereken bir davayı hatırlatan… Kaç yaşında olduğumu ve günde kaç saat uyuduğumu sorgulamaya iten… Okuduktan sonra yapılacak işler ve okunacak kitaplar listemin upuzadığı… Dağınık hayallerime çeki düzen veren… Davasının ne olduğundan ziyade, davasındaki ve edebiyatındaki duruşuna hayran kaldığım … Hatta okurken cümlelerini, hissettirir yazarken çektiği beyin ve ruh sancısını, uykusuz saatlerini. Hatta sigara dumanını. Ben kalemini, edebi gücünü seviyorum Necip Fazıl’ın. Cümle sonlarındaki binlerce anlam yüküyle kıvranan çoklu noktalarını… Abarttın diyeceksiniz belki ama, uzanarak okuyamadım hiç bir kitabını. Onu okurken Nuri Pakdil misal kalkıp takım elbise, pür ciddiyet hazırlanma ihtiyacı hissettiğim oldu benim. Diğerlerinden farkı ne deseniz yazarda bulduğun; Rabbin’ ini arayış yolculuğunda – ki o Alemlere halife muhatabiyetinin gerektirdiği haysiyet ve heybet ile- ama bir o kadar acziyetini tasvirdeyken, kendi birebir muhasebesinden dökülen itiraf ve teslimiyet… Çektiği ruh hafakanlarından binbir zahmetle çıkardığı -az ve öz- cümleye sığdırdığı devasa hikmetler… Dahiliye uzmanı olarak mecburi hizmet için gittiğim -Yozgat Sorgun’da- bir dönem beraber çalıştığımız sekreterimiz, Emrah kardeşimdir bana Üstadı tanıştırıp sevdiren. Hani okur sevdiği yazarın rengiyle boyanır, hallenir ya. Dört saatlik uykusuyla köy işlerini bitirip, aynı titizlik ve ciddiyetle ve dahi tertemiz sabah erkenden poliklinikte hazır bulunan, çalıştığı işe ek 2 üniversite okuyan, öğle aralarında içmediği çay paralarını ayırarak NFK kitapları için para biriktiren kitap dostum Emrah. Merkeze alışveriş için gideceğimi öğrendiğinde, o kitapseverlere has samimi tebessümü ile benden gelirken almamı rica ettiği kitabın adıydı ‘’Bir Adam Yaratmak ‘’ ve de ilk okuduğum eseri Necip Fazıl’ın… Velhasıl; ben çok seviyorum Necip Fazıl okumayı…