Son Ada, Zülfü Livaneli’nin en politik romanım dediği, bir ütopyanın distopyaya dönüşünü değişik metaforlar barındırarak anlattığı harikulade eseridir.
Anlatıcının son sığınış olarak tanımladığı ada, insanların acımazsız dünyadan korundukları, dünya yönetimine ait genel kuralları barındırmayan, herkesin elinden geldiğince çalıştığı ve her koşulda kazandığı bir ütopya. Bu adada doğa ve insan iç içe yaşarken eski bir albay olan başkanın gelmesi ile artık ada bambaşka bir yola doğru sürüklenir. Doğal yaşamı bürokratik kurallarla yönetmeye çalışan başkan, etrafında toplanan ada sakinlerini de kendi çemberine alır.
Burada başkan etrafında toplanan ada sakinleri, yavaş yavaş doğruyu, hakkaniyeti ve sağduyuyu kaybederken, doğru bildiğini söylemekten çekinmeyen kişiler ise anında diktatör yönlendirmesi ve toplum baskısıyla vatan haini ilan edilir. İradesinin kontrolünü başka birine teslim eden insanların adeta kör olduğu ve acınası bir bağımlılığa girdiği gerçeği, günümüz dünyasıyla ne kadar da uyuşuyor. Aslında buradaki konuya referans olan şey zaten dünyanın kendisi değil midir?
Yapılan yanlış yönlendirme ve alınan yanlış kararların sorumluluğunun da “Çoğunluk diktatörlüğü”’nün arkasına saklanması paçayı kurtarmanın farklı bir yöntemi bence.
Bitirdikten sonra kapağını kapatıp şöyle bir düşünce yolculuğuna çıkıp uzun süre etkisinde kalacağınıza eminim. Okuyun da okuyun :)
