Kitabı bir solukta okudum.Roman hem karanlığın hem de aydınlığın, umudun hikayesi. En yıkılmış, en çürümüş bir insanın içindeki insani duyguların, bir an gelip, bir ışık topu olup parladığı anları anlatıyor. Tarihi, dekor olarak kullanılıyor. Hikaye, Topkapı Sarayı'nda geçiyor, Osmanlı İmparatorluğu'nun en karışık ve acılı dönemlerinden birini anlatıyor. Ne var ki, hiç kimsenin adı yok. Herhangi bir padişahın ya da vezirin adı verilmiyor. Tabii konuya yakın olanlar anlarlar, ama dekor içinde insan psikolojisinin derinliklerine varıyorsunuz. Romandaki padişah hasta bir adam. Çocukluğunda kardeşleri gözünün önünde boğdurulmuş, boynunu ibrişimden son anda kurtarmış ve yıllarca bir kafesin arkasında öldürülmeyi beklemiş bir genç adam. Bir gün bu adamı kafes arkasından çıkarıyor, başına Hz. Ömer'in sarığını giydiriyor ve hükümdar oldun deniliyor. O andan itibaren imparatorluğun üç kıtadaki uçsuz bucaksız toprakları üzerinde bulunan her şeyin sahibisi. İnsanların canlarının bile. Bu iktidar gücü insanı delirtiyor elbette. Osmanlı vezirlerinden Adnan Menderes'e kadar. Osmanlı tarihçilerini okuduğumuz zaman, padişaha yakın olmanın, devlet sorumluluğu üstlenmenin korkunç tehlikeli bir iş olduğunu anlıyoruz.Bu normal bir davranış değil ama siyasetin öyle bir büyüsü var ki insanın aklını başından alabiliyor. Bu belki de insan denilen canlının topluluk halinde yaşama ve hiyerarşik olarak yükselme içgüdüleriyle açıklanabilir.

Engereğin GözüZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201916,3bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

red john