Bitiminde insana garip bir hüzün çöktüren kitap. Hüzün ki böyle yıkıcı değil ama çok içten bir şekilde üzüyor insanı. Kitabı alırken betimlemelerin çok fazla olduğunu ve sıkıcı olduğunu duymuştum. Kesinlikle katılmıyorum. Betimlemeler çok fazla ama rüya kısmı hariç bir sıkıcılık katmıyor romana. Okurken gayet akıcı ilerliyor. Çok severim bu kitabı, belki Oblomov'da çokça kendimi gördüğüm içindir. Almayı düşünen, tereddütte kalanlara bütün kalbimle okumalarını tavsiye ediyorum.
Okuyun bu kitabı. Okuyun ki hep beraber şöyle bir "aah ulan İlyinskilerin kızı..." diye iç çekelim.
