Kâinatın gözü Amine'deydi. Derken bir sessizlik kapladı seher vaktini. Kâinat, doğacak nurun haberine kulak kesilmişti. Ve nura gebe zifiri dünyanın ufkunda yankılanan bir müjde:
Muhammed!... (sav).
Karanlıklar, nura bırakıyordu yerini. Hidayet doğuyor, yeryüzü ziyaya gark oluyordu. Artık zamanın çehresinde tatlı bir tebessüm vardı.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.